Kentini Yine İnşa Etmeye Çalışan Dünya Akın: “Toplanan Yardımlar Bize Ulaşamadı!”
Bazı röportajların girişinde hem çok şey yazmak, hislerimi anlatmak hem de susmak istiyorum. Dünya Akın ile olan da bu türlü. Zira mevzumuz 6 ŞUBAT SARSINTISI.
Hani ‘unutursak kalbimiz kurusun!’ dediğimiz, hani günlerce uykusuz kalıp oradakilere yemek, kıyafet, ilaç olmaya çalıştığımız ve ne yazık ki uzun zamandır bahsetmeyi dahi unuttuğumuz o zelzele..
Dünya Akın, Antakya’da yaşıyor ve memleketi için çaba veriyor. Dünya kızgın, Dünya öfkeli. Yardımları soruyorum; ‘bize ulaşmadı’ diyor. ‘En çok neye gereksiniminiz var?’ diyorum. ‘Hükümete gereksinimimiz var! Bizim için koşturacak, bunu düzgünlük değil vazifesi olduğunu hatırlayacak vekillere muhtaçlığımız var’ diyor.
Umarım bu röportaj yetkili isimlere mesela AFAD mesela AHBAP, ulaşır ve Dünya, sorularının yanıtlarını alabilir.
– Dünya ben seni sarsıntı ile alakalı paylaşımlardan dolayı X platformunda tanıdım. Biraz kendinden bahseder misin?
Adım Dünya Akın. Antakyalıyım 32 yaşındayım. Öğretmen ve veteriner hekimim. Ailem Antakya’nın en eski ve esaslı ailelerinden. Şu an da istekli olarak eğitim atölyeleri kuruyor, sokaktaki canlılara mama ve ilaç tedarik etmeye çalışıyorum.
Burada yeni açılan esnafa toplumsal medya dayanağı sağlıyorum. Arkadaşlarımla beraber kütüphaneler kuruyoruz. Bu yaz tekrar sarsıntıda kaybettiğimiz bir aile ismine hoş bir kütüphane kuracağız. Kısaca kentimi diriltmek için çabalıyorum.
– Devlet dayanaklı çalışmalar değil sanırım bu bahsettiklerin? Bütçesi kime ait? Kendi cebinden karşıladıkların var mı?
Hayır devlet takviyeli değil fakat para da toplamıyoruz. Benim zelzeleden önce tanıdığım ve sarsıntıdan sonra da büyüttüğüm milletlerarası bir dayanışma arkadaş ağım var. Öğretmen arkadaşlarım çocuklara yönelik etkinlikler için oyuncak kitap ve bu gereçleri gönderirken öteki arkadaşlarım kedi köpek maması hijyen pedleri üzere eserleri yolluyorlar. Birileri bana yahut arkadaşlarıma bildiri atıyor.
İhtiyacı olan eserleri yazıyor ben ve başka arkadaşlarım da teyit ediyoruz. Eğer ihtiyaç sahibi nitekim bu gereksinimlerini karşılayamayacak durumdaysa paylaşıyoruz. Yardımcı olmak isteyen insanlara gereksinim sahiplerinin bilgilerini gönderiyoruz. Kimsenin mağdur edilmemesi lazım zira. Kendi cebimizden destek olduklarımız da var alışılmış ki var. Benim 4 tane burs verdiğim çocuğum var. Bazı ailelere de başından beri takviye olmaya çalışıyorum.
– 6 Şubat’ta sen neler yaşadın? Neredeydin? Neler hatırlıyorsun o geceye dair?
Ben Antakya’daki meskeninde kedimleydim. Kardeşim mühendis, mülakata gitmişti Kayseri’deydi. Annemler teyzemlerde kalmışlardı. Enkazda kaldığımda kardeşimin de yanımda ve taşların altında kaldığını düşünüp vazgeçtiğimi hatırlıyorum. Beynim tekrar çalışmaya başlayınca hatırladım ve kedimle kendimi kurtardım. Dışarı çıktığımda annemler öldüğüme inanmışlardı. Lakin asıl endişeli ve yorucu süreç çıktıktan sonra başladı. Enkazdan cesetler bilhassa meyyit çocukları çıkarmak hayatımda unutamayacağım bir kabus yarattı, hala güç uyuyorum.
Yalnızdık; kendimizi kendimiz kurtarmaya çalıştık. Gönüllüler AFAD ve Kızılay’dan daha önce gelmişlerdi. Ben merkez ilçenin girişinde yaşıyordum bu sebeple bize daha çabuk müdahale ettiler. AFAD gönüllüsü dostlarım su ve yiyeceklerle geldiler. Ama olması gereken kuruluşlar 3 gün sonra buradaydı. Yalnızdık 17 ay geçti yeniden yalnızız. Hala zelzele kayıplarımızı bulamadık hala suyu ve elektriği olmayan bölgeler var. İnanmayacaksın tahminen ancak hala çadırda kalıp çadırı yandığı için yardım isteyen beşerler var.
– TV’de düzenlenen yardım geceleri, toplumsal medya kampanyaları. Bunlara dair alım var mı? O yardımların ne kadarı bölgeye geldi ve nerelerde kullanıldı?
Hepsinden haberimiz oldu birinci başta TV izleyebilecek durumda değildik. X, Instagram ve başka uygulamalardan gördük. Bizim için toplanan yardımlar ne oldu bilmiyorum lakin buraya gelmedi Pelin. Buraya gelmiş olsa hasta bezi için bile paylaşım yapar mıydık? En temel muhtaçlık barınma bile hala giderilmiş değil. Su arıtım tesisleri kurduk ve bunlar o yardımlarla değil gerek lokal gerek uluslararası STKların dayanağı ile oldu. Hala yurtdışından takviye alıyoruz.
– Bu yardımların akıbeti ile alakalı hiçbir yerlere başvurdunuz mu? Bir de AHBAP’I soracağım natürel ki. Onlar da çok büyük yardım kampanyaları düzenlediler, kurulan konteynır kentleri gördük. Onlarla irtibatınız nasıl?
Bir bağlantımız yok. Dayanak aramaya ne vakit çıksak toplumsal hesaplarını etiketledi insanlar lakin şimdiye kadar bir takviyesini görmedim AHBAP’ın, yanıt dahi vermediler diye hatırlıyorum. Kızılay bu bahiste hassas davrandı ve beni şaşırttı. Bazen bize eser takviyesi sağladı ve ailelere yardımcı oldular.
– Unutmayacağız diye diye unuttuk gibime geliyor. Sence?
Unutulduk birinci birkaç ay beşerler vicdanen çok mutsuzdu bize dolu dayanak geldi. Ama biz hayatta kalmaya çalışıyorduk hala zelzeleler oluyordu. O dayanakları koordine edemedik birçok öteki vilayetlerden gelen fırsatçılar tarafından çalınıp götürüldü. Sonrasında zati seçim oldu ve sonrasında herkes ‘size müstahak’ dedi. Bilmedikleri şey cumhuriyetçi seçmenin ya öldüğü ya da öbür yerlere taşındığı idi. Burada Suriyeliler var, onlar oy kullandı. Hatta ölülerimizin ismine bile oy kullanıldı. Bu algı da bizim unutulmamızı sebep oldu.
– Şu an faal olarak nedir durum? En çok neye gereksinim var?
Bizim hükümete muhtaçlığımız var! Bizim için koşturacak bunu güzellik değil misyonu olduğunu hatırlayacak vekillere muhtaçlığımız var. Ve bunları tweet atarak bulamayacağız.
– Sence bu yaraların sarılması ne kadar sürecek?
Yaralar uzun müddet sarılamayacak. Kentimizin demografik yapısı büyük bir darbe yedi. Çok fazla rengimizi kaybettik. Güzelmiş üzere rol yapıyoruz ancak çabucak her gün bir intihara teşebbüs olayı oluyor. Beşerler bıktı, bir şeylerin normalleşmesini istiyorlar. Hala yollarımız kırık meskenlerimiz yok. Yazın güneş ve tozdan kışın soğuk ve yağıştan hayat kitleniyor. Su arıtma tesislerimiz yetersiz, güç yetersiz, bir kafe açılıyor herkesin gözü parlıyor fakat birçok kişi gidemiyor. İstihdam yok para yok.
Üretici tarla sahipleri eserlerini satamadığı için meyve ve sebzeler dallarında öldüler bu sene. Nereden baksan bir sürü küçük kıyametimiz var. Hepsi kocaman bir kaosa dönüşüyor. Gündüz insanlara umut vermeye çalışıyoruz gece takım arkadaşlarımızla farklı köşelerde ağlıyoruz. 10 yıldan evvel binalarımız tamamen dikilmeyecek. Kentin ruhu daha uzun mühlet onarılamayacak.
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar külliyen muharrirlerinin özgün fikirleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio
