Canımız Yanınca Neden İstemsizce Bağırıyoruz? (Evet, Küfür de Dahil!)
Acı, bazen o kadar dayanılmaz oluyor ki vücudumuzun gösterdiği tek reaksiyon bağırmak olabiliyor. Bu, kiminin acısını hafifletirken kimini de sakinleştiriyor.
Öyleyse neden sakinleşmek için daima bağırmıyoruz?
Bağırmak, sırf acıyı yok etmek için değil, ilkel bir içgüdü olarak da gerçekleşiyor.
Aslında acı hissettiğimizde bağırmak, o acının hissini hafiflettiği üzere rahatlamamızı da sağlıyor. Tahminen birçok insan acıyı lisana dökmenin güçsüzlük olduğunu bilerek dişini sıksa da bilim bunun tam karşıtını söylüyor.
Küfretmenin salgıladığımız acıyı hafiflettiğine dair yapılan çalışmalar varken bağırmanın da birebir oranda beşere düzgün geldiği kanıtlandı. Belki de bu yüzden, çoğumuz acı çektiğimizde otomatik olarak küfürlü tabirler kullanıyoruz. Bu da içgüdü ile alakalı.
Bilim, kolay bir sesli reaksiyonun bile ağrıyı hafifletebileceğini söylüyor.
Ses çıkarmak, motor sistemimizi harekete geçirerek acıyı hafifletici bir tesir yaratır. Araştırmalar, acıyı tabir etmekle ilgili kas aktivitelerinin ağrıya karşı bir muhafaza sağladığını ortaya koyuyor.
Ses çıkarmanın ötesinde, kendi sesimizi duymak kendimizi güçlendiren ve ağrıyı hafifleten bir tesir yaratıyor üzere görünüyor. Ses, kendimizi denetim altında hissetmemize ve duygusal olarak daha az etkilenmemize yardımcı oluyor.
Ses üretimi, amigdaladan kaynaklanıyor ve duygusal acının yönetilmesinde rol oynuyor.
Acı çektiğimizde tüm bedenimiz gerilir ve kaslarımız kasılır. Lakin düşük sesle konuşmak yahut derin bir inleme sesi çıkarmak, boğazımızdaki ve altındaki kasların gevşemesine neden oluyor. Ağzımızı açmak bile bu gevşeme tesirini yaratıyor.
Acı çekerken derin bir nefes alırken beşe kadar sayıp nefesinizi verirken yavaşça inleyebilirsiniz. Bu kolay prosedür, tüm bedeninizde rahatlamayı artırırken acıyı da hafifletebilir.
