“Bizim Çocuklar’ın” EURO 2024’teki asıl rakibi: Toplumsal Medya
FATİH CUMHUR SARIKAN – AJANSSPOR
Top Fakültesi’nden program partnerim Dr. Tamer Sözen’in, Cumartesi akşamı Radyospor canlı yayınında Portekiz maçımızı anlatımına, yorumlarımla eşlik ettikten sonra bu yazıya başlamış, lakin ertelemiştim… Ne âlâ yapmışım, zira dün akşam oynanan Almanya İsviçre maçı bu yazıda anlatmak istediklerimin ispatı oldu…
Hayatta da spor müsabakalarında olduğu üzere çok avantajlı olmadığımız, limitlerimizi zorlayacağımız -belki geliştireceğimiz- uğraşlara girmek durumundayız… Kuvvetli şartlar, güçlü rakipler, en yeterli performansımızı ortaya koymamızı engelleyen olumsuz gelişmeler, dezavantajlı bir konjonktür… Bunların hepsi -üstelik bazen tıpkı anda- hayatta var! Yani daima dilediğimiz ancak aslında olağan olmayan, tatlı sürprizlerle bize avantaj sağlayan şartlar sunan, problemsiz, kaygısız, risksiz bir hayat!…
EURO 2024 öncesinde başlayıp, çabucak arifesinde bilhassa stoper mevkiinde seçeneklerimizi zorunluluğa çeviren sakatlıklar, olağan görünmese de hayatın gerçeği… Montella ve takımı tarafından -aksine inanmamız için bir ispat yok- seçilen 26 futbolcumuzla, turnuvanın en genç 2. ve “sürpriz yapma potansiyeline sahip” grubu olarak turnuvaya başladık. Rakibin ceza alanımıza basitçe gelmesine mahzur ol(a)mayan ve orada cömert ikramlar yapan “nezaketimize” karşın, gün ışığında bile parlayan Çoban Yıldızı üzere iki an ve Gürcistan’ın maçın sonuna kadar süren “ilk turnuvada birinci gol” iştahı sayesinde bulduğumuz üçüncü golle, birinci maçta üç puanı cebimize koyduk…
İkinci maçımız Portekiz mağlubiyeti sonrası, tenkit seviyesini aşarak, boşalacak konum fırsatlarını değerlendirmeye evrilen yorumlara alışılmış ki katılmıyorum. Maça başlayan on teğin fazla kontratak eğilimli, orta saha sertliği düşük bir profili olduğunu zati maç başladığında Radyospor mikrofonundan paylaşmıştım. Fakat bu 11’in muhakkak birtakım gözetilerek belirlendiğini sav eden, profesyonellikten, etikten uzak, Montella’nın karakterine karşı saygısızca, evraksız -ve mantıksız- yorumlara katılmam mümkün değil…
Maç yayınında da söylediğim üzere, yapabileceklerimizin neredeyse hiçbirini Portekiz karşısında ortaya koyamadığımız hakikat. Arnavutluk’ta gördüğümüz direnci, Avusturya’da gördüğümüz cüretkarlığı, Macaristan’da gördüğümüz vazgeçmemeyi gösteremedik… Yeniden de bir maçlık galibiyet nasıl ki her şeyin yolunda olduğunu anlatmıyorsa, bir maçlık yenilgi de -özellikle teknik ekibin- yetersizliğinin delili olamaz. Turnuva takımı ve Portekiz maçının birinci on birine yönelik peşin hükümlü, sert ve şahsileşen yorumlar bize hangi tahlilleri sunuyor? Skora nazaran farklı uçlara savrulan toplumsal ruh halimiz hiç sağlıklı değil. Diğer pencereden bakalım, umduğumuz, beklediğimiz Çekya galibiyeti gerçekleştiğinde futbolumuzun yapısal meseleleri bir anda bitmiş mi olacak?
Dün akşam izlediğim(iz) İsviçre, maçın -ve EURO 2024 şampiyonluğunun- favorisi, konut sahibi Almanya karşısında nasıl oynanması gerektiğinin uygulamalı dersini verdi… İşini yeterli bilen, kendine ve grup arkadaşına güvenen 11 insanın, makul bir planı uzmanlıkla uyguladığında, irtibat, işbirliği ve dayanışma göstererek maksadına nasıl ulaşabileceğini -öğrenmek isteyen- herkese gösterdi. İsimler üzerinden tahlile gerek yok; şu üç ayrıntı sanırım kâfi:
1. Maçın son dakikaları dışında Almanya hiçbir kontratak/geçiş fırsatı, artık nasıl adlandırırsanız, sürpriz ve ani atak imkanı bulamadı… Florian Wirtz ve Jamal Musiala tehlikeli bölgelere top taşıyan yetenekli ayaklar olarak, ebediyen karşılarında aşmaları gereken, alan kapatan/daraltan, kademeli ve yardımlaşmalı İsviçre duvarları buldular. Bu duvarlar boşluk barındırmayan ve kendi alanlarını ezberlemiş İsviçre ikili yahut üçlülerinden oluşuyordu…
2. Koşu uzaklıkları tüm istatistikler üzere farklı perspektiflerden sağlama yapılmadıkça, yanlış sonuca götürebilecek datalar içeriyor. İsviçre sahanın her yerini 11 oyuncusuna o denli hakikat parsellemişti ki Almanya’ya atak edecek alan bırakmazken bunu toplam 115km koşarak yaptılar… Almanya’nın 120km’lik eforundan daha az koşarak!.. Biricik Johann Cruyff’un kulaklarını bir defa daha çınlatmanın vakti geldi: futbol aslında çok kolay bir oyun; sıkıntı olan onu basitçe oynamak!… Kolayı basitçe yapmanın ise iki koşulu var: oyuncu kümesine ve rakibe uygun bir plan, planı ezbere uygulatacak kadar çok tekrar!…
3. Murat Yakın’ın 65. dakikada, skor muhafazayı değil, konsantrasyon ve tempo müdafaayı hedefleyen, üç atak oyuncusunu yeniden üç forvetle değiştirmesine hayran kaldım. Bu ataklarıyla futbolun alan ve vakit temelli bir marifet oyunu olduğunu hepimize hatırlattı. Yeniden de futbolda sizin ne yaptığınız kadar rakibinizin yaptıkları -ve yapmadıkları- da belirleyici; gol için yanlışlar yapılması ve o kusurların kıymetlendirilmesi gerekiyor. Julian Nagelsmann’ın Leroy Sane’yi ve Niclas Füllkrug’u oyuna geç alması, İsviçre’nin oyunu sıkıştırma planına yaramış oldu…
Sizi bilmem ancak İsviçre bana, maçın hiçbir anında yenileceğine dair his geçirmedi; sonuçta elbette yenilebilirdi… Zira futbolda -tıpkı hayattaki gibi- her vakit gayretlerinizin karşılığını alamayabilirsiniz; gerçekten bence beraberlik de maçın hakkı değildi…
Bizim çocukların önünde, kümeden ikinci olarak çıkmalarını sağlayacak kritik bir maçları var; ben Çekya maçının turnuvadaki son maçımız olmayacağına güveniyorum… Saf yeteneğin maksada ulaşmakta birden fazla sefer yetersiz kaldığı bir çağdayız. Montella ve grubu maçtan evvel oyun planımızı gruba benimseterek, bol tekrarını yaptırırsa; bizim çocuklar maç boyunca konsantrasyon, irtibat, işbirliği ve dayanışma ile oynarlarsa hiç merak etmesinler; maçtan sonra kutlama ve cümbüş işleri bizde…
Modadan uzak kalmamak lazım; İspanyol Marca gazetesi bile Arda Güler’i kapak yaptıysa bu yazının da bir “Arda Güler cümlesi” olmalı: Arda’nın Ulusal Grubu galibiyete taşıması için, ekibin Arda’ya daha fazla yardımcı olması lazım!… Üstünden yıllar geçse de hala Marco Van Basten’in Rusya’ya, Zinedine Zidane’nın Bayer Leverkusen’e şutlarının görüntüleri izleniyorsa, her maç Arda’nın şapkasından mükemmel şutlar çıkarmasını beklemek biraz fazla olmuyor mu?
14 Temmuz’daki Berlin hayalimiz bir köşede dursun; yetenekten ibaret olmadığımızı, stratejik bir aklımızın olduğunu, takım çalışmasına ahengimizi gösterdiğimiz maçlar oynayarak, gidebildiğimiz yere kadar: Haydi Bizim Çocuklar!
